kosmiczne jaja

Gotowane jaja można hartować w śniegu, dobre! Ostatnio próbowałam tłumaczyć Igorowi co to znaczy 'ironia'  i miałam idealny przykład ironii losu za oknem.
Jak tam przygotowania do świąt?
My zadbaliśmy przede wszystkim, żeby było z jajami i mamy koszyk pełen życia.
Eksperymentowałam z barwnikami, przecierankami i wyszło dość fantastycznie.
Jaja nie z tej ziemi, jak jakieś ciała niebieskie ale kolorowe.
Kolory zbiegły się z moja obecną czytanką i przywołały Arrakis z żółtymi wydmami. Planetę zamieszkałą przez Fremenów z oczami błękitnymi w błękicie, od zjadanej przyprawy;)

 

 

 

Fantastycznych

KOLOROWYCH

 Wesołych

Świat! 

włóczy-kije

Wczoraj pobiłam swój spacerowy rekord - 23 kilometry! Doświadczyłam ścisku wszystkich możliwych mięśni nóg i okazuje się, że rąk także.
Myślałam, że nordic walking to ściema, ale to naprawdę działa, na ducha i ciało. Moja mama uczestniczy w takich rajdach z kijkami, a ja wprosiłam się po raz pierwszy i raczej nie ostatni.
Bałam się że nie wstanę o poranku, a  dla odmiany wyfrunęłam spod kołdry lekka jak piórko. Niesamowite. Chyba tak wygimnastykowałam ciało, że nie chciało mnie stresować zakwasem.

Przez niemal sześć godzin wędrowaliśmy w zimowych okolicznościach przyrody.
 Szlak ciągnął się Doliną Górnej Wisły, wokół jeziora Goczałkowickiego. W cieniu leżał śnieg, w słońcu, na zaoranych polach, grzęźliśmy w błocie. To było najpaskudniejsze i jeszcze woń obornika łyee, ale cała reszta tuszuje niedostatki.
W kwietniu szykuje się spacerek po dolinkach podkrakowskich.

W lesie jest tak cicho, chciałoby się przystanąć, ale potem trzeba gonić za peletonem;)

Takie wypady w dziczkę to żywioł kobiet.
Baby, jak się zejdą, to potrafią mówić bezustannie, co na postojach ma swój urok:)

 

  

cała reszta jest milczeniem, oczekiwaniem i kontemplacją

 

ku wiośnie marsz!

jakoś siebie nie widzę

Jestem wesołym melancholikiem. Moja twarz ma dwie warstwy, które tworzą przekładaniec.

Skończyłam czytać "Śmierciowisko" autorstwa pewnej blogerki, stwierdzam, że bardzo zdolnej i  wrażliwej kobiety.
Dziw, że dopiero pod koniec zrozumiałam, że to rozbudowana baśń o kobiecej intuicji. O tym jak się przeobrażamy, jak czasem musimy zetrzeć w pył wygodną skorupkę w którą dałyśmy się wtłoczyć i wskrzesić przyrodzoną kobiecie moc, wiedzę i władzę nad samą sobą.
 Czytałyście "Biegnącą z wilkami" Clarisy Estes? Warto sięgnąć, bo to właśnie o tym.
 Myślałam, że siebie rozumiem i akceptuję, ale ostatnio mam z tym problem.
Chodzę po omacku, przy ścianie która jest oparciem i jednocześnie przeszkodą i granicą. Ta granica to po prostu strach... a może irracjonalny lęk?
Wieczorami próbuję ten lęk zatopić.
Zanurzam się w wodzie i mam wrażenie, że zmywam z siebie wątpliwości, których jest pełna. Próbuję dotrzeć do sedna, szukam odpowiedzi, ale nie jestem w stanie uwolnić się od leniwej i naiwnej dziewczynki, która nie daje sobie rozpleść warkoczyków i poczochrać włosów.
 Grzecznej dziewczynki, która trzyma się rutyny jak matki, na której zawsze można polegać.

czytam dalej "biegnącą..." bo tam są podpowiedzi